میزان شکرآب بودن رابطه بین درونگرایی و تلفن رو با کمتر رابطه‌ای تو دنیا میشه مقایسه کرد. موش و گربه؟ کارد و پنیر؟ طرفدارای PS و XBOX؟ نه، درونگرایی و تلفن به کلی پدیده دیگه‌ایه که البته اصلا ناشناخته نیست.
این مسئله یکی از مشکلات افراد درونگرا هم هست که شخصا خوب میشناسمش. بارها با کارفرماهام بحثم شده، چون یه دفعه تصمیم گرفتن کاری مثل بازاریابی تلفنی رو به من بسپارند (که هیچ ربطی به مسئولیتم نداشته)، یا فقط از رستورانی غذا سفارش میدم که آنلاین هم سفارش می‌گیره نه فقط تلفنی، یا اینکه تقریبا همیشه فقط وقتی گوشیمو جواب میدم که بدونم کی پشت خطه.
من حاضرم کوه بکنم، ولی با تلفن صحبت نکنم. میدونم تنها نیستم. همچنین میدونم رابطه درونگرایی و تلفن خیلی‌ها رو حتی بیشتر هم اذیت میکنه، تا جایی که دچار اضطراب میشن. تازه «تلفن هراسی» هم داریم، که واقعا وجود داره.
راستش نفرت از تلفن یه ویژگی مشترک بین خیلی از افراد نسل هزاره (Millennial). با این وجود، فکر می‌کنم با قاطعیت خوبی می‌تونم بگم که بسیاری از افراد درونگرا تنفر خاصی نسبت به تلفن دارند. چرا؟ در ادامه توضیح میدم.
درونگرایی و تلفن؛ چرا درونگراها از تماس تلفنی بیزارند؟
همون طور که گفتم، زنگ تلفن به طرز باورنکردنی‌ای سرزده‌ست. مثل آلارم گوش‌خراش ساعت 6 صبح یا گریه یه بچه، تلفنی که زنگ می‌خوره “همین الان” از ما توجه می‌خواد!!
وقتی کسی تماس می‌گیره، باید در عرض چندثانیه دنده‌مون رو عوض کنیم، و تمرکزمون رو از هرکاری که داشتیم انجام می‌دادیم دور کنیم. و خب این برای انواع افراد درونگرا، که زمان زیادی رو به تفکر و خودبازتابی اختصاص میدن، واقعا آزاردهنده‌ست.
مشکل درونگرایی و تلفن از این بدتر هم میشه، چون این افراد – وقتی تلفن‌شون داره زنگ می‌خوره – فرصت ندارند که از نظر ذهنی خودشون رو برای داشتن مکالمه آماده کنند.
خیلی از تماس‌های تلفنی (یا حداقل ابتدای اونها) فقط شامل “سلام، چطوری؟ خوبی؟ چه خبر؟ چه می‌کنی؟ دیگه چه خبر؟” و همچین چیزهایی میشه. این small talkها برای افراد درونگرا اصلا و ابدا لذت‌بخش نیست. به خاطر همین همون اول تماس حسابی حالمون گرفته میشه؛ و باعث میشه فکر کنیم چقدر دیگه مجبوریم این مکالمه آزاردهنده رو ادامه بدیم تا انگ “بی‌ملاحظگی” و “بی‌ادبی” روی پیشونی‌مون نچسبه!
چه چیزی ترکیب درونگرایی و تلفن را بدمزه‌تر می‌کند؟
ما درونگراها از پشت تلفن نمی‌تونیم خیلی دوستان خوبی باشیم. اصولا ما تمایل داریم قبل از جواب دادن (به هر چیزی)، وقت‌مون رو صرف فکر کردن به مسائل کنیم. (به خاطر همینه که شنوندگان خوبی هستیم). اما این مکث‌های طولانی و ناخوشایند بین فکر و صحبت کردن پشت تلفن، اصلا ظاهر خوبی نداره و حتی ممکنه باعث سوءتفاهم هم بشه.
از طرف دیگه، هرچقدر فردی که پشت خط هست پرحرف‌تر باشه، ما فرصت کمتری برای حرف زدن پیدا می‌کنیم. این حالت گاهی انقدر شدید میشه که ممکنه کلا بیخیال بشیم چیزی بگیم و مکالمه تلفنی تبدیل به مونولوگ تلفنی میشه. و به همین ترتیب ترکیب درونگرایی و تلفن دردناک‌تر میشه!
ارتباط غیرکلامی (یا همون زبان بدن) برای مکالمه خیلی مهم هست. درونگراها به شدت به مهارت‌های مشاهده متکی هستند، و ندیدن فرد مقابل موقع صحبت کردن میتونه ما رو بیشتر هم کلافه کنه (راستش تماس تصویری هم خیلی بهتر نیست).
ما از پشت تلفن نمی‌تونیم حالات چهره طرف مقابل رو بررسی کنیم تا احساسات واقعی‌اش رو تشخیص بدیم، یا بفهمیم چه زمانی می‌خواد صحبت کند، به خاطر همین نمی‌توانیم مطمئن بشیم حرف طرف رو قطع نمی‌کنیم. خیلی از درونگراها در حال حاضر تعامل اجتماعی را در بهترین حالت معذب‌کننده می‌دونند. تو بحث درونگرایی و تلفن این نشونه‌های بصری مفید حذف میشن و اوضاع رو بدتر هم می‌کنند.
در نهایت، تمرکز کردن روی یک تماس تلفنی برای ذهن شلوغ و پرسروصدای یه درونگرا میتونه واقعا سخت باشه. ذهن درونگراها تقریبا هیچوقت خالی نیست (جا داره از نشخوار فکری هم تشکر کنیم)، و جا دادن یه مکالمه بیمزه توی مغزمون میشه قوز بالای قوز.
بالاخره ترکیب درونگرایی و تلفن اونقدر برای فرد خسته‌کننده میشه که ممکنه روی فردی که پشت تلفن هست هم تاثیر بذاره؛ و ما ترجیح میدیم که اصلا این اتفاق نیفته.
چطور درونگرایی و تلفن را با هم آشتی دهیم؟
با وجود همه این چالش‌ها، گاهی صحبت کردن با تلفن اجتناب ناپذیره (حالا هرچقدر ما درونگراها ازش خوش‌مون نیاد). خیلی خوب میشد اگه در دنیایی زندگی می‌کردیم که ما رو درک می‌کرد، و یاد می‌گرفت که پیام متنی یا صوتی بده به جای زنگ زدن!
به خاطر همین، در نهایت تاسف و تاثر، ما درونگراها هم گاهی ناچار میشیم به کسی زنگ بزنیم. خوشبختانه، راه‌هایی وجود داره که می‌تونن این فرآیند رو (کمی) راحت‌تر کنند، مثلا:
برنامه داشته باشید
برای مسائل مربوط به شغل‌تون، قبل از تماس کمی وقت بذارید، و درباره چیزایی که باید (یا ممکنه) صحبت کنید، بنویسید. اینکار بهتون کمک میکنه از سکوت‌های ناخوشایند جلوگیری کنید.
یه جای آروم و خصوصی برای برقراری تماس پیدا کنید. سکوت پرت نشدن حواس‌تون رو تضمین میکنه، و تنها بودن هم خیال‌تون رو راحت میکنه که کسی حرف‌تون رو نمیشنوه و دچار اضطراب نخواهید شد.
پیشنهاد: یه دفترچه یادداشت کنارتون بذارید تا هرچیزی رو که در طول تماس گفته میشه و نمی‌خواید فراموش کنید، بنویسید.
زمان خاصی را آزاد بگذارید
آشتی دادن درونگرایی و تلفن در رابطه با دوست و آشنا یه مقدار راحت‌تره خوشبختانه. برای تماس تلفنی با دوستان و اقوام، میتونید زمانی رئ تعیین کنید که هردو در دسترس هستید؛ مثلا آخر هفته‌ها یا روزای تعطیل.
اینجوری هم اونا میدونن که شما حتما تلفن رو جواب میدید، هم شما فرصت می‌کنید تا از نظر ذهنی خودتون رو برای گفتگو آماده کنید.
چیزی را رنگ کنید یا خطخطی کنید
شاید براتون عجیب باشه، اما انجام همزمان چندکار (multitasking) میتونه بهتون کمک کنه مکالمه بهتری داشته باشید. یک کار ساده انتخاب کنید که بدون نیاز به فکر کردن میتونید انجامش بدید، مثل رنگ‌آمیزی، خطخطی کردن یا پازل درست کردن.
میتونید از هدست‌های بلوتوثی هم استفاده کنید تا راحت اینور اونور برید (این به کنترل اضطراب تلفن هم خیلی کمک میکنه). اینطوری هم تمرکزتون روی مکالمه حفظ میشه، هم بخش بی قرار ذهن‌تون رو مشغول می‌کنید.
به خودتان جایزه دهید!
ترکیب درونگرایی و تلفن حتی وقتی که با یکی از عزیزان‌تون صحبت می‌کنید، اونقدرها هم دوست‌داشتنی نیست. مثل بقیه کارهای نفرت‌انگیز دیگه، کلید موفقیت ایجاد انگیزه است. و یکی از راه‌های افزایش انگیزه، برنامه‌ریزی برای جایزه‌ای هست که میتونید بعد از تماس به خودتون بدید.
بسته به شادی‌های کوچیک زندگی‌تون، گزینه‌های متعددی دارید: کیک شکلاتی، پیاده‌روی در پارک، یه کتاب جدید، 15 دقیقه استراحت و …!
چند ترفند برای کاهش مشکلات درونگرایی و تلفن
حالا چون تماس‌های تلفنی هر از گاهی ضروری هستند، معنیش این نیست که قراره زندگی‌تون تحت‌الشعاع قرار بگیره. اگر دنبال راه‌هایی برای خاموش کردن این زنگ بی‌وقفه هستید، این کارها رو امتحان کنید:
- آهنگ زنگ‌تون خود رو به چیزی آرامش‌بخش یا سرگرم‌کننده تغییر بدید؛ یا مثل من کلا گوشی‌تون رو سایلنت کنید!
- یک پیام پست صوتی ضبط کنید که به تماس‌گیرند‌ه میگه بهتون پیام یا ایمیل بدن.
- موقع پر کردن اطلاعات تماس در فرم‌ها، اگر ممکنه به جای شماره تماس ایمیل‌تون رو بنویسید.
- اگر تماس یکی از دوستان یا اعضای خانواده رو از دست دادید، از پیامک برای ارتباط با اونها استفاده کنید.
- وقتی شماره‌تون رو به کسی میدید، بهش بگید که از طریق پیام خیلی بیشتر در دسترس هستید تا تماس.
- به پیام‌ها و ایمیل‌ها خیلی سریع پاسخ بدید تا افراد ناخودآگاه متوجه بشن این سریع‌ترین راه برای دسترسی به شماست.
شما برای کم کردن مشکلات درونگرایی و تلفن چه پیشنهادی دارید؟
(اگه مایل‌اید از سایت و ادامه فعالیت‌اش حمایت کنید، میتونید از طریق وب‌سایت «حامی باش» اقدام کنید)
